Salvador verveelt nog niet!

Inmiddels klaart het weer hier een beetje op, ook weer een paar dagen zon gehad. Voor de tijd van het jaar helemaal niet gebruikelijk dat het hiet zoveel regent. Maar ik ben er achter dat je ook met bewolking behoorlijk kunt verbranden......

Kamer en huisgenoten
Ik zit inmiddels alweer twee weken op mijn nieuwe kamer. Prima kamer: niet duur, ruim en met een balkon (met hangmat!) dat ik deel met Jani, een Braziliaanse die hier ook een kamer huurt. Verder op loopafstand van het strand en de sportschool (zie verder) en op een steenworpafstand van één van de grootste (en duurste) winkelcentra hier.
Ik deel het huis met de eigenaresse (Dona de Lurdes), haar zoon en twee andere Braliliaanse huurders. Een vierde kamer wordt op het moment niet verhuurd. Dona de Lurdes is erg aardig en ze biedt me regelmatig verse vruchtensappen aan. Ze is wel een tikje dementerend en een beetje labiel. Zo trof ik haar afgelopen week helemaal in tranen aan omdat ze haar bril in een winkel vergeten was......Zoonlief Carlos is helemaal een verhaal apart. Ik schat hem een jaar of 45 en hij is behoorlijk geschift. Wat hem precies mankeert dat weet ik niet, volgens Jani zit hij ook zwaar aan de medicijnen, maar er zit duidelijk iets verkeerd in zijn hoofd. Op het eerste gezicht lijkt hij alleen een beetje eigenaardig, hij is redelijk intelligent en weet vanalles over de geschiedenis van Brazilie, maar hij heeft regelmatig een slecht humeur. En dat reageert hij bij voorkeur af op zijn hondje, een 4 maanden oude Jack Russel, die hij dan tot diep in de nacht vanalles en nogwat toesnauwt. Het arme beest wordt er zo nerveus van dat hij regelmatig zijn behoefte ergens in de hoek van de kamer doet. Een andere favoriet van Carlos is zijn auto, één of andere oude sportwagen, waar hij bij voorkeur op onchristelijke tijden (gemiddeld zo tussen 00:00 en 08:00 uur)een enorm kabaal mee maakt. Over het algemeen laat hij het ding op zijn plaats staan (=onder mijn raam)en geeft hij gedurende een kwartier zo hard mogelijk gas, een enkele keer besluit hij om een stukje door de straten van Salvadsor te gaan scheuren.

Vrijwilligerswerk
Ik heb inmiddels vrijwilligerswerk gevonden. Drie middagen in de week ga ik samen met Luzia, een Zwitsers meisje dat ik via de taalschool ken, naar een soort opvanghuis voor jongeren. Het gaat om jongeren die om de één of andere reden niet thuis kunnen wonen en ze varieren in leeftijd van 14 tot 20 jaar. in totaal zijn het op dit moment 18 jongens en 4 meisjes. Ze hebben nu zomervakantie en voeren eigenlijk niet zoveel uit. Ze wonen in een groot huis, maar er is practisch niets, ze hebben niet eens allemaal een eigen bed. Bovendien is de subsidie van de gemeente stopgezet, dus het weinige personeel dat er is heeft al een tijd geen salaris gehad.
We hebben geen vaste taak en mogen zelf invulling geven aan wat we met de jongeren willen doen. En dat valt nog niet mee.......Een aantal van hen gaf te kennen graag engels te willen leren, dus doen we een poging om engelse les te geven. Het enige materiaal dat er aanwezig is, is potlood en papier. Ik had in mijn enthousiasme een simpel boekje gekocht met wat beginselen van het engels, maar dat bleek te hoog gegrepen, want de meeste van hen hebben de grootste meoite met lezen en schijven. Kleurboekjes met plaatjes bleek een beter alternatief: plaatjes aanwijzen en het engelse woord zeggen. En vooral niet gaan uitleggen hoe je het spelt, want dan snappen ze er helemaal niets meer van. Vooral ook niet verwachten dat je 22 aandachtig luisterende koppies voor je hebt zitten. Iedereen loopt in en uit, en als er vier mensen fanatiek meedoen is het veel. Vooral de meisjes (op één na) moeten niets van ons weten. Maar de meesten vinden het leuk dat we komen en delen graag hun mening met ons ("Bush, Bin Laden en Saddam Hoessein zijn allemaal hetzelfde" of "Lula (pres. Brazilie) doet helemaal niets voor Brazilie, hij geeft zijn geld uit aan een vliegtuig ipv aan de armen")

Als het goed is ga ik komende week ook nog in een weeshuis kijken, wellicht dat ik daar ook nog twee dagen in de week iets nuttigs kan doen.

Vrije tijd
Ik ben vorige week met vier meiden van de taalschool drie dagen naar Morro de Sao Paulo geweest. Dat is een eiland twee uur varen ten zuiden van Salvador dat met name bekand staat om zijn mooie stranden. Het is behoorlijk toeristisch, maar heeft desondanks nog iets van z´n primitieve charme behouden. Er zijn geen auto´s op het eiland en geen verharde wegen, alleen smalle zandstraatjes. We zaten in een kleine pousada (soort hotel/herberg) midden tussen de palmen en bananenbomen (´s avonds zag je de vleermuizen van bananenboom naar bananenboom vliegen voor de nectar). De meeste toeristen gingen naar het strand vlak bij de pousada´s en hotels, maar op slechts een half uur lopen hadden we practisch het hele strand en de zee voor ons alleen! Prima vakantievieren dus. De terugweg naar Salvador per motorboot was alleen iets minder geslaagd: practisch iedereen (ik inclus) was zeeziek!

Ondanks het feit dat ik alweer twee weken gestopt ben met portugese les kan ik nog gewoon mee op de excursies van de school. Zo heb ik gisteren met Dialogo een fietstocht gemaakt in een park hier vlakbij. Daar bleek ik als Nederlandse toch een voorsprong te hebben: gedurende de 15 km fietste ik op mijn dooie gemak vooraan, terwijl de rest zuchtend en steunend volgde.

Aangezien ik vond dat ik toch wat lichaamsbeweging nodig had (het eten is echt veel te lekker hier....) en omdat het mij bovendien erg leuk leek ben ik afgelopen week begonnen met capoeirales. Erg geslaagd! (afgezien dan van het feit dat ik drie dagen krom liep van de speirpijn). Voor het absurde bedrag van 40 Real (omgerekend nog geen 12 euro) kan ik een maand lang 5 avonden en twee ochtenden in de week meetrainen. Nou is dat wel iets teveel van het goede, maar ik denk dat ik ongeveer 3 à 4 keer in de week ga meedoen.
De sportschool is vlakbij, slechts vijf minuten lopen. De groep is leuk, veel Brazilianen, maar ook veel buitenlandse capoeirista´s die speciaal voor de capoeira naar Salvador (het Mekka van de capoeira) zijn gekomen. En ik kan redelijk meekomen.
Oh ja, voor wie niet weet wat capoeira is: het is een combinatie tussen een vechtsport, dans en akrobatiek. Op het ritme van typisch Braziliaanse muziekinstrumenten en het gezang en geklap van de rest van de groep gaan telkens twee mensen in de kring (de "roda") het "gevecht" met elkaar aan. Erg mooi om te zien. Capoeira is ontstaan ten tijde van de slavernij, toen de slaven van hun meesters niet mochten vechten en het als een dekmantel gebruikten om toch te kunnen trainen.

Baianos en Soteropolitanos
De mensen die in de provincie Bahia wonen worden Baianos genoemd, de inwoners van de hoofdstad Salvador worden om de een of andere reden Soteropolitanos genoemd (vergelijk met Paulista´s, inwoners van Sao Paulo en Carioca´s, inwoners van Rio de Janeiro).
De Baiano (of Baiana voor de vrouwen) is over het algemeen bijzonder trots op zijn afkomst. Bahia is één van de populairste provincies in Brazilie en veel Brazilianen uit het koudere zuiden komen dan ook in Bahia om vakantie te vieren. De mensen zijn hier erg vriendelijk en gastvrij en maken graag een praatje. Op straat is iedereen een vriend ("amiga, koop deze ketting van mij!" "Amiga, heb je wat wisselgeld voor me?", "Amiga, kijk eens wat een mooie oorbellen!") en binnen vijf minuten weet je waar hij/zij vandaan komt, hoeveel kinderen ze hebben en wat ze weten over europa.
Bahia staat bekend om zijn feesten ("Salvador, cidade de alegria", Salvador, stad van de vrolijkheid) en zeker in de aanloop naar Carnaval is er altijd wel ergens een feestje. Over Carnaval de volgende keer meer....