In een truck vol Nederlanders.......

Alweer een tijdje geleden dat ik wat heb laten horen, dus bij deze weer even een update......

Dit weekend een beetje vakantie anders: aangehaakt bij de georganiseerde safari van mijn ouders. Zij doen een 20 daagse rondreis door Kenia met Djoser. Grote stress van mijn moeder of ik wel op tijd op de afgesproken plaats zou arriveren.......want toch wel heel eng om in je eentje half kenia door te reizen op weg naar een hotel in de midle of nowhere! Dat viel uiteraard reuze mee, dus moeder en medereizigers helemaal opgelucht. Anderhalve dag aangesloten bij de groep, in totaal 18 Nederlanders en een reisleider. Best grappig: in een grote truck over onmogelijke wegen hobbelen en intussen belgenmoppen aanhoren. Maar moet zeggen dat het ook zeker erg gezellig was en daarnaast nog de nodige neushoorns, giraffen, zebra's, buffalo's en wrattenzwijnen gezien. Nu heb ik mijn ouders een paar dagen gekaapt. Vandaag een dagje in Kisumu op het victoriameer Nijlpaarden gekeken en zometeen met de plaatselijke Matatu op weg naar Mumias. Dat wordt uiteraard ook een hele belevenis om als sardientjes in een blikje op elkaar gepropt over de weg te scheuren, maar dat hoort uiteraard bij de echte Kenia experience! Morgen een rondleiding door het ziekenhuis en misschien dat mijn vader zelfs wel mee mag opereren! En donderdag zet ik ze weer op de bus voor een lange reis terug naar de truck vol Nederlanders.

Afgelopen week op Maternity (verloskamers en kraamafdeling) begonnen in de hoop nog even wat handigheid te krijgen met het begeleiden van bevallingen……Jammer genoeg een beetje verkeerde timing: net deze week waren er examens op die afdeling, wat inhield dat een aantal verpleegkundigen moest laten zien dat ze bekwaam waren in het begeleiden van bevallingen. Natuurlijk ook heel leerzaam, maar dat betekende wel dat ik met mijn handen op mijn rug moest toekijken. Eind van de week werd mijn geduld dan toch nog beloond. Bijna de hele ochtend braaf een moeder in barensnood bijgestaan (rugmassage tijdens de weeen en haar blijven vertellen dat ze heus echt niet doodgaat). In Nederland de normaalste zaak van de wereld, maar hier toch echt uitzonderlijk. De vrouwen liggen hier in een grote zaal, slechts van elkaar gescheiden door een lullig gordijntje en af en toe komt er een verpleegkundige om het hoekje kijken of het allemaal een beetje op wil schieten. Als de vrouwen te hard gillen wordt ze vanachter het gordijn toegeroepen dat ze op hun ademhaling moeten letten. Een enkele keer is er een verdwaald familielid dat ze bijstaat, maar de echtgenoten zie je absoluut nooit! Maar goed, mijn steun werd gretig aanvaard en ik mocht de bevalling begeleiden. Het ging mooi vlot, alleen duurde het nog behoorlijk lang voordat de baby ging huilen en moest er eerst nog gereanimeerd worden. Uiteindelijk moeder blij kunnen maken met een gezonde dochter, die ze uit dank voor mijn steun Vivian heeft genoemd.

Op Teresa Ward, de algemene vrouwenafdeling, vorige week ook een van de patientjes een beetje op kunnen vrolijken. Rayan is 13 jaar en heeft sikkelcelziekte. Ze heeft al de nodige sikkelcrises doorgemaakt en als gevolg daarvan slijtage aan de wervelkolom die vergelijkbaar is met de rug van een hoogbejaarde vrouw met osteoporose. Ze heeft continue pijn en kan niet rechtop zitten. Ze is eigenlijk al een paar weken geleden ontslagen en naar een ander ziekenhuis verwezen voor een CT-scan, maar aangezien haar familie de rekening nog niet kan betalen moet ze nog blijven. En dus ligt ze de hele dag maar in haar bed te liggen. Haar moeder is er soms ook wel, maar die houdt wel van een slok, dus heeft niet altijd aandacht voor haar. Toen ze weer eens lag te huilen van de pijn, samen met een van de engelse interns bedacht om iets leuks voor haar te regelen. Gewapend met kleurkrijtjes een puzzelboek en kleurplaten een knutseluurtje ingelast. Ze bleek vanwege haar ziekte eigenlijk nauwelijks naar school te gaan en sprak dan ook geen engels en zelfs matig Swahili (spreekt alleen de locale taal van een van de stammen hier). En zelfs een simpel puzzeltje bleek te hoog gegrepen, aangezien ze de cijfers niet kon lezen. Maar ze genoot van de aandacht en straalde helemaal toen ze begreep dat ze de kleurtjes en kleurplaten mocht houden. Haar situatie wordt er natuurlijk niet beter van, maar telkens als ik nu voorbij loop en naar haar zwaai verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht.

Intussen druk bezig met de voorbereiding van mijn presentatie, die ik in mijn laatste week in het ziekenhuis ga houden. Heb besloten het over HIV/AIDS te houden, aangezien dat hier toch grote indruk op me heeft gemaakt. Op zich is de zorg voor patienten goed georganiseerd, er zijn speciale centra voor en de medicijnen zijn gratis, maar het is toch nog door heel veel stigma omgeven. Veel mensen laten zich niet testen uit angst voor de reacties uit de omgeving, of ze laten zich wel testen, maar vertellen de omgeving vervolgens dat ze Malaria hebben. Met name veel vrouwen zijn de dupe van de epidemie. Met namer de lager opgeleide en arme vrouwen zijn erg afhankelijk van hun echtgenoot, en aangezien polygamie hier de normaalste zaak van de wereld is (voor mannen welteverstaan.....)lopen zij de ziekte vaak op via hun echtgenoot. Vorige week het verhaal gehoord van een vrouw die als derde vrouw getrouwd was en getuige was van het overlijden van vrouw 1 en 2 aan een onbekende ziekte. Toen besloot zij zich toch maar te laten testen en wist zij haar echtgenoot zowaar te overuigen om zich ook te laten testen. Ze waren allebei HIV-positief.....Op zich zijn er wel campagnes die mensen wijzen op safe sex (zie foto), maar veel vrouwen kunnen condomgebruik bij hun echtgenoot niet afdwingen.

Nog even een korte toelichting bij een aantal van de foto's:
-kippen lopen rustig over de afdeling om een graantje mee te pikken van het eten van de patienten dat in de kastjes naast de bedden ligt
-heb bij de plaatselijke kleermaker(tailor tom)wat kleren laten maken en die moesten uiteraard even gepast worden
-bij kakamega rainforest genoten van het uitzicht na een vroege wandeling voor zonsopgang
-bij kiboko bay decadent genoten van het zwembad en het uitzicht over het victoriameer
-het binnenhof van het ziekenhuis ziet er idyllisch uit en als je foto's maakt willen de patienten (vrouw in blauwe pyama met haar echtgenoot) graag ook even op de foto
-helaas nog geen foto's van het wild en de truck vol nederlanders, want niet het goede kabeltje voor mijn camera bij me.