Wereldberoemd in heel kenia

Gelukkig intussen een plaats gevonden met sneller internet, dus nu zowaar ook in de gelegenheid om al mijn mail te lezen! Thanks voor alle berichten, leuk om van jullie te horen!!

Tv debuut
Jawel, twee weken geleden mijn debuut gemaakt op nationale TV! En hoe……..Op een doorsnee woensdagmiddag stond ik met Juul in de bibliotheek van het ziekenhuis toen er een delegatie van 15 man binnen kwam stormen. Het was ons niet helemaal duidelijk wie we voor ons hadden, maar ze stelden zich voor als de een of andere commissie van de medical board uit Nairobi en ze waren bezig met een kwaliteitsonderzoek van het ziekenhuis. Het was ze opgevallen dat er allerlei blanke artsen door het ziekhuis liepen die niet als zodanig aan de board waren doorgegeven. En passant werden fysiotherapiestudenten Nynke en Marjan nog even aan hun kraag gegrepen en naar binnengesleurd en met zijn vieren werden we aan een vragenvuur onderworpen. Wie we waren, wat we kwamen doen en of we wel geregistreerd waren bij de medical board. Terwijl we uitlegden dat we geen artsen waren, maar studenten en dat wij onze stage met het hoofd van het ziekenhuis hadden geregeld en dat dit in de afgelopen 20 jaar al zo gebeurde, was er continue een videocamera op ons gericht. Ik suggereerde dat ze alle administratieve details misschien beter met dr. Nyagah konden bespreken, aangezien hij alles geregeld had. Per acuut vertrok de hele delegatie naar zijn kamer, waar Nyagah bruut uit zijn vergadering werd getrokken om de board te woord te staan. Wij moesten mee en werden aangevoerd als bewijsmateriaal: met zijn vieren keurig op een rijtje naast Nyagah´s bureau, lief glimlachen en vooral niets zeggen. Onderwijl werd er heftig gediscussieerd over het hoe en wat van de nieuwe regelgeving voor buitenlandse medisch studenten in Keniaanse ziekenhuizen. Blijkbaar hebben zich in het verleden mensen voorgedaan als medisch student of zelfs als arts, zonder ook maar enige opleiding. Nyagah was niet op de hoogte van de nieuwe regels en vertelde dat hij alles netjes aan het district had doorgeven. Alles met draaiende camera. Geen seconde gedacht dacht het om een journalist van TV ging, het was een simpel huis-tuin-en-keuken cameraatje en ik dacht dat ze het gewoon gebruikten om de discussie vast te leggen. Totdat na het weekend een van de artsen triomfantelijk verklaarde dat hij ons op TV had zien: in het nieuws op Nation, een landelijk kanaal! Om het verhaal een beetje smeuiger te maken hadden ze het verhaal een beetje aangepast: “ buitenlandse studenten in St. Mary´s als arts aan het werk zonder licence”. Nyagah was intussen al druk bezig om de vereiste papieren voor ons aan te vragen, maar vond het toch prettiger als we even uit het ziekenhuis bleven totdat alles helemaal in orde was. Een week de tijd voor andere dingen dus.


Speelhuis Anna Ward
Een paar daagjes vrij kwam Julia en mij eigenlijk wel goed uit. We waren bezig met het maken van een speelhuis voor de kinderafdeling van het ziekenhuis en daar ging eigenlijk toch wel heel veel tijd in zitten. Speelgoed is hier een luxegoed dat de meeste kinderen niet hebben, en in het ziekenhuis al helemaal niet. Wat los speelgoed kopen leek ons niet zo´n goed idee, aangezien dat waarschijnlijk binnen een week allemaal verdwenen zou zijn. Dus plannen gesmeed om iets groots te maken. De plaatselijke timmerman opdracht gegeven tot het maken van het houten frame. Het duurde even voor hij begreep wat we precies wilde, hij kon zich niet helemaal voorstellen wat kinderen nou in een hondenhok te zoeken hadden, maar al gauw was ook hij enthousiast en werd het eerste het beste kind van de straat geplukt om de goede maten voor het huis te bepalen. Juul en ik leefden ons uit op het schilderwerk en we struinden alle winkels af op zoek naar leuke posters, schoolbordverf, gekleurd karton, bloemenslingers, vloerbedekking in lijm. Tailor Thomas aan het werk gezet voor gordijntjes voor de finishing touch. Op de dag dat we alles in elkaar gingen zetten hadden we uiteraard een hoop bekijks. Nieuwsgierige moeders hingen door het raam naar binnen om te kijken hoe Juul op haar knieeen verwoede pogingen deed om het grondzeil recht op de ondergrond te lijmen. Toen vervolgens de pot met lijm omviel over het zeil heen en wij met beide handen vol met lijm nog probeerden te redden wat er te redden viel was er natuurlijk hilariteit alom. De losse panelen werden door timmerman Tom en zijn mannen in elkaar gezet tot een sprookjeshuis en de nieuwsgierige omstanders werden een voor een uitgenodigd om een kijkje binnen te nemen. Een van de verpleegkundigen met een iets te Afrikaans achterwerk kwam bijna klem te zitten in de deuropening. Naast het speelhuis hadden we stoeltjes, een tafeltje en een telraam laten maken. Wat rammelaars, trommels en belletjes hadden we met touwtjes aan de tafel gebonden om te voorkomen dat alles meteen de eerste dag in de tassen van de moeders zou verdwijnen. Als feestelijke opening vulden we het huis met ballonnen en Juul zette aan tot een gezamenlijk gezang onder begeleiding van al het rammelende, piepende en rinkelende speelgoed. De kinderen moesten even wennen, maar de moeders waren al snel uitgelaten aan het spelen. Op zich niet zo heel erg vreemd, aangezien een groot deel van hen zelf de twintig nog niet gepasseerd was. De reacties waren erg positief en we waren zelf ook erg te spreken over het resultaat.
Inmiddels ruim twee weken verder en er wordt nog steeds enthousiast gebruik gemaakt van het huis. Dat er inmiddels een dikke scheur in de vloerbedekking zit en dat practisch alle speeltjes van de touwtjes zijn verdwenen nemen we maar voor lief…….


Raften & uganda avonturen
Aangezien we na voltooiing van het huis nog steeds niet terug het ziekenhuis in mochten besloten we maar van de gelegenheid gebruik te maken om een lang weekend naar Uganda te gaan. Juul is inmiddels klaar met haar co-schap hier en is naar Nairobi vertrokken om samen met een vriendin nog een maand te reizen. Samen met Nynke en Marjan, drie Ierse meisjes en vier Engelsen zijn we naar Jinja in Uganda gegaan om te raften op de Nijl. Nee…….de Nijl loopt niet alleen door Egypte…….de oorsprong ligt aan het Victoriameer in Uganda! Maar goed, raften dus: in een klein rubber bootje stroomafwaards varen en een paar flinke stroomversnellingen en woeste golven meepakken. Goed voor een nat pak en een paar benauwde momenten als de stroming je mee onder water sleurt. In totaal drie keer omgeslagen, waarvan met name de eerste keer me nog bijstaat: recht op een 5 meter hoge golf afstevenen en over de volle lengte van de boot omslaan. Ik zat voorin, dus ben de hele 5 meter ook weer naar beneden gekletterd…….Maar stiekem toch ook wel heel erg leuk!
Verder ook nog gaan quad-biken: op een vierwielig cross-geval over kleine achteraf paadjes scheuren op slechts een paar meter afstand van de hutjes waar daadwerkelijk mensen wonen. Was best leuk, maar voelde toch ook wel een beetje asociaal om voor je lol zoveel benzine te verspillen, terwijl de mensen in de huizen die je passeert niet eens de paar cent op kunnen brengen voor een fietstaxi.
Samen met Mary (een van de ierse meisjes) gaan kayaken op de Nijl. Mary zit in Ierland ook bij een kayakclub en kan dus ook de Eskimorol. Ik was een grote lafaard: na een paar keer de T-rescue geoefend te hebben (omslaan en dan wachten tot er een andere kayak aankomt waaraan je je kunt optrekken) had ik bedacht dat ik het toch echt niet zag zitten om midden in een stroomversnelling om te slaan……..dus het grootste deel van de tijd langs de kant toegekeken hoe Mary de golven trotseerde.


En verder
Mochten we deze week gelukkig weer beginnen in het Ziekenhuis. Ik ben inmiddels over de helft van mijn co-schap hier en er zijn nog zoveel dingen die ik wil zien en leren. Opeens gaat de tijd heel snel! Heb besloten dat ik mijn laatste paar weken wil verdelen tussen de verloskamers/kraamafdeling en de algemene vrouwenafdeling. Een beetje in het kader van de gynaecologie, waar op dit moment toch mijn voorkeur naar uit gaat. Zowaar laatst kunnen assisteren bij een keizersnede!
Geniet ik erg van het klimaat hier. Ik geloof dat er in Nederland op dit moment een hittegolf aan de gang is. Hier is het overdag aangenaam warm, een enkele keer iets te heet, maar ´s avonds koelt het altijd heerlijk af, dus geen broeierige nachten.
Gaat de grote Wazungu-clan Mumias binnenkort weer verlaten. De Ieren zijn dit weekend vertrokken en de engelsen gaan waarschijnlijk volgende week weg. Dus we zitten allen nog met de nederlanders. De afgelopen week alle reisplannen van iedereen aangehoord, klinkt allemaal veelbelovend en ik krijg ook zin om te gaan reizen. Ik ben nog tot half augustus in het ziekenhuis en heb daarna nog een maand de tijd om wat van het land te zien. Nog geen concrete plannen, maar wil in ieder geval naar de Masai Mara (een groot wildpark hier) en de Kilimanjaro in buurland Tanzania beklimmen. Waarschijnlijk ook nog wel een paar dagen naar de kust om te gaan duiken. Maar goed, dat duurt dus nog even voor het zover is. Ik hou jullie op de hoogte!!

Tchau Viv

St. Mary's Hospital
Vivian Winia (dutch intern)
P.O.Box 250 Mumias
Kenya
+254 727580590